Sta op Severino

Hij kwam uit het hospitaal
met een geamputeerd been.
Hij belandde bij ons
helemaal tegen zijn zin.
Wilde niet bij ons blijven.
Maar had geen andere optie.
Hij kon niet stappen.
Of wilde niet?
Zelfs met rolstoel ging hij niet vooruit.
Gesloten, slecht gehumeurd.
Vol kritiek en gemopper.
Hij verplaatste zich voor niks.
Liet zich dienen.
Dat duurde twee maanden.

Dan hoorden we het verhaal van Johannes
van de verlamde die meer dan 30 jaar wachtte
tot iemand hem naar het water zou brengen
dat door de engel zou bewogen worden.
Maar niemand deed het.

“Sta op,” zei Jezus.

“En,” zei Juce, “ga daar buiten een beetje wandelen.”
En beetje per beetje begon hij.
Eerst stond hij op voor de communie.
Daarna pakte hij het wandelrek
en ging zitten in de zon.
En nu, nog in de rolstoel,
verplaatst hij zich om zich te bedienen
aan de tafel.
Beetje bij beetje,
nog onzeker, maakt hij vorderingen.

Je hoeft niet te wachten
tot er iemand zou kunnen komen
om je naar het water te dragen.
Sta op, Severino!