Carlos is bij ons weggegaan.
Na zes of zeven jaar in de gemeenschap.
De laatste twee jaar werkte hij op het kerkhof.
Maar eind januari werd hij ontslagen.
We zagen het aankomen.
Al twee jaar wilde hij geen medicijn.
Maar nam die toch onder druk.
Nu is hij er al drie maanden volledig mee gestopt.
“Er is niets aan de hand.”
Maar je ziet het aan hem.
En dus kon hij ook niet blijven.
Zou anderen aanzetten om ook geen medicijn meer te nemen.
Een huisje gehuurd.
En dan kwam hij alle dagen naar de gemeenschap.
We spraken af dat hij langs mocht komen,
Maar alleen voor het avondeten.
Dan kwam de coronacrisis.
Plots stond hij er weer.
Hij slaat stilletjes aan helemaal tilt.
Geen besef van tijd, noch van wat er gebeurt
Met de typische handelingen van iemand die in een psychiatrische crisis terecht komt.
Voor hem geen enkel probleem met het coronavirus
“Ik ga naar de stranden.”
“Maar het is toch verboden?”
“Dan ga ik naar andere stranden.”
Met een verscheurd hart hebben we hem moeten duidelijk maken
Dat hij niet langs mag komen
Zolang de crisis duurt.
Sta op en ga! 