Categorie archief: De pelgrimstochten

Ze verschenen uit het niets plots de vlinders, wit, fladderend rond ons, de pelgrims. Fernanda werd paniekerig. Ze heeft een fobie voor vlinders. Ze kon niet eens meer gaan, Bleef staan met gesloten ogen, het noorden kwijt, zonder richting, alleen. … Lees verder →

Hij is een paar jaar geleden aangekomen in de gemeenschap. Stuurloos en verward en in de loop van de jaren werd hij een trouw lid van de gemeenschap. Drie pelgrimstochten heeft hij reeds in de benen naast de vele tochten … Lees verder →

We werden onthaald in families. João nam me mee op zijn moto. Hij aan het stuur ik achterop. Een vreemde ervaring. Meegenomen worden. Geen stuur in de handen. Ik kan niet tussenkomen. Integendeel, ik mag de bestuurder niet lastigvallen, ik … Lees verder →

Opnieuw op pad geweest. Met een groep van dertien. De meeste wonen samen in de gemeenschap van de Trindade, enkele zijn simpatizanten die mee op tocht willen gaan. Een tocht geinspireerd op Fransico da Soledade, beter gekend als de “Monnik … Lees verder →

De rugzak op de rug. Het is alles wat ik heb. Alles om te leven te stappen en te slapen. Hij is boordevol. En onderweg komt er steeds nog iets bij. Na verloop van tijd begint hij door te wegen … Lees verder →

We vertokken ´s ochtends vroeg. Zonder ontbijt. Een beetje bedroefd met lege buik. Bezorgd, want de weg voor ons is lang en eenzaam. Na honderd meter plots een uitnodiging: “Hebben jullie al ontbeten? Wacht een beetje. De moto komt zo … Lees verder →

Een nederzetting (*) – Kindje Maria We werden onthaald in een huis. Cida en Antonio. Ze hebben twee zonen van ietsjes meer dan 20 die leven en werken in Rio de Janeiro(**). Ze hebben gevochten voor de nederzetting. Vele jaren. … Lees verder →

Pelgrimeren is een ervaring van ontlediging. Op stap gaan met het weinige dat je nog hebt. Je bezittingen achterlaten. Zelfs een huis heb je niet. Maar ontlediging is vooral een innerlijke weg bewandelen een weg naar openheid en luisterbereidheid! We … Lees verder →

Daar stond Hij, Bij het binnenkomen van het stadje Bovenop de heuvel. Christus de Verlosser* Met open armen. Onthalend. We stopten aan het kerkplein. Vol verwachting. Zouden we wel door iemand onthaald worden? En hoe? Tijd ging voorbij en we … Lees verder →