Een gesloten poort – een schrijnend hart

We zijn al vijf weken in quarantaine.
Ik heb beslist om te schrijven. Vooreerst voor Braziljan.
Maar ook voor hen die mijn blog willen volgen.
En vooral voor mezelf.
We zijn de quarantaine ingegaan op donderdag voor twee weken.
Vandaag is het dus onze achttiende dag.
We hebben de poort beneden aan de trappen van de kerk gesloten.
Hangslot op gezet.
Het was moeilijk, maar het moest.
We wonen op dit moment met 33 mensen in en rond de kerk.
Van één persoon werd recent een been geamputeerd.
Bernardinho is op de eerste dag ontslagen uit het hospitaal.
Maar heeft een urinesonde, is nog opgezwollen, heeft een hart dat op springen staat.
En heeft zijn erbarmelijke situatie niet echt door.
Elias is zwaar diabeet en heeft reeds twee tenen en zijn linkeroog verloren.
Durvalina is bijna 80, blind en psychisch ziek.
Joaozinho is de 90 al voorbij.
Constantino is 80 en is TBC-patiënt, net als Marcos.
Maria Lucia is voorbij de 70, alsook Edson en beiden psychiatrisch patiënt
En ga zo maar door. De echte risicogroep van het virus!
We konden het ons dus niet permitteren dat er iemand de straat op ging en de besmetting naar binnen bracht. Vandaar dus onze quarantaine.
Maar daardoor kunnen ook de mensen van de straat niet meer bij ons terecht. En dat doet pijn. Na een week waren we verplicht om ook de ingang achteraan af te sluiten met een soort houten hek. Dat was nog het pijnlijkst van al. Het gaat helemaal tegen onze eigenheid als gemeenschap in. Wij die onze deur altijd willen open houden, letterlijk en figuurlijk. Iedereen mag komen, vooral de straatmens. En nu doen we net het omgekeerde, juist om die straatmensen te beschermen. Leg dat maar eens uit aan je gevoel en aan de ander.